Recenzja "Wyścig Śmierci" Maggie Stiefvater

Tytuł: Wyścig Śmierci

Autor: Maggie Stiefvater

Wydawnictwo: Wilga S.A.

Ilość Stron: 488

Ocena: 9/10

Jest pierwszy dzień listopada, więc ktoś dzisiaj umrze.(...) Przyglądam się, jak niezliczone końskie kopyta wybijają na piasku coraz to nowe wzory.(...)Czuję, że żyję pełnią życia.

Dziś witam Was ja, Nessie. Jako moją pierwszą książkę do zrecenzowania na tym blogu obrałam "Wyścig Śmierci", autorstwa Maggie Stiefvater. Dlaczego? Spieszę z wyjaśnieniami; książkę tę przeczytałam w wakacje poprzedniego roku. Zadałam sobie wtedy wiele trudu z jej zdobyciem, gdyż nie jest -na wielkie nieszczęście- popularna w Polsce. Wzięłam ją do rąk z mieszanymi uczuciami, bowiem czytałam wiele negatywnym opinii na jej temat. Fakt, wielkim arcydziełem nie jest, jednakże nie żałuję jej przeczytania.
Akcja rozgrywa się na niezbyt urokliwej wyspie Thisby, na której mieszka para nastolatków - Sean Kendrick oraz Puck (Lily) Connoly. Obie postacie poznajemy w trakcie przygotowań do największego wydarzenia roku w okolicy - wyścigu skorpiona. Specyficzne w nim jest to, iż zawodnicy trasę muszą pokonać na niezwykle szybkich, ale też niebezpiecznych wierzchowcach Eich uisce, które zamieszkują otchłań oceanu i żywią się ludzkim mięsem. Na Thisby panuje przesąd, iż wyścig należy do mężczyzn. Dowieść, że jest inaczej zamierza Puck, która mimo przeciwności stara się o równe miejsce wśród zawodników wraz ze swoją małą (a co najważniejsze, normalną) klaczą Dove. Tymczasem Sean, uchodzący za jednego z najlepszych jeźdźców, chce wygrać kolejny raz, podobnie jak jego ojciec. Pomóc w tym ma mu najbardziej pożądany ogier - krwistoczerwony Corr.
Książkę czyta się jednym tchem, mimo jej pokaźnej objętości. Na przemian rozdziały opowiadane są przez Seana i Puck. 

Osobiście ubolewam nad faktem, że "Wyścig Śmierci" przyćmił inny utwór Maggie Stiefvater, gdyż nie spotkałam się dotychczas z równie pochłaniającą książką. Autorka zadbała w niej o wszystkie detale, czego dowodzi chociażby scena zabijania krowy i pozyskiwania jej krwi dla Eich uisce. Mimo, że tytułowy wyścig rozpoczyna się dopiero na ostatnich stronach książki, przez cały czas możemy się cieszyć byciem obserwatorami w rodzącej się przyjaźni Puck i Seana oraz ich wspólnych przygód.

Postacie bardzo przypadły mi do gustu. Mogę nawet pokusić się o wyjawienie mojej miłości do Seana, który powiem szczerze mile mnie zaskoczył, jako bohater. Puck również mnie nie zawiodła. Stiefvater obdarzyła ją wspaniałą osobowością i uważam, że powinniśmy brać przykład z tej literackiej postaci.
Język, którym pisana jest książka jest bardzo przejrzysty i atrakcyjny. Maggie dysponuje bardzo bogatym słownictwem, przez co czyta się z wielką przyjemnością. "Wyścig Śmierci" utrzymany jest w nieco dramatycznej atmosferze, pełnej zawrotnych akcji, ale możemy liczyć na poczucie humoru autorki, który pokazuje w licznych momentach.

- Dzisiaj będę sprzedawał siebie, nie konie. Sam jestem atrakcją.
- Aaa, stąd ten szykowny strój. Prawie cię nie poznałem w tym garniturze.
- Kupiłem go sobie do trumny

Polecam tą książkę każdemu kto liczy na coś nowego, miłośnikom koni i fantastki. Naprawdę warto.

~Nessie

Recenzja 19 Razy Katherine John Green

Tytuł: 19 Razy Katherine 
Autor:John Green 
Wydawnictwo: Bukowy Las
Ilość Stron: 304
Ocena: 7,5/10

Ja nie chcę się wychylać, bo jak zaczynasz latać wyżej niż inni, to zaraz cię ustrzelą.

Pierwsza recenzja na tym blogu będzie dość brawurowa. Czemu? Ponieważ właśnie będę mówić odrobinkę negatywnie o popularnym amerykańskim pisarzu, który zasłynął z kultowej powieści Gwiazd Naszych Wina. Cóż, temu kto raz przeczytał jakąkolwiek książkę tego autora nie muszę polecać. Jednak temu kto dopiero ma ochotę zacząć przygodę z Greenem, polecam zacząć od innej jego powieści. 

Głównym bohaterem tej książki jest nastoletni Colin Singleton. Jednak nie jest on zwykłym nastolatkiem. Chodź, ci którzy mieli już do czynienia z Greenem, wiedzą, że w jego opowieściach nigdy nie występuje określenie 'zwykły nastolatek'. Jedni znają ostatnie słowa wypowiadane przez sławne osobistości przed śmiercią, a jeszcze inni chodzą z papierosem w ustach, przy okazji go nie zapalając. Colin jest cudownym dzieckiem, które chciałoby zostać geniuszem. A jego charakterystyczną cechą jest to, że uwielbia tworzyć anagramy. Dla niego to bułka z masłem. Codziennie czyta po czterysta stron mądrych książek, zna kilka języków oraz wie wszystko o wszystkich. Jednak pierwsze czego dowiadujemy się o Colinie jest to, że umawia się tylko z dziewczynami o imieniu Katherine. I właśnie to czyni tę książkę wyjątkową - nawet w twórczości Pana Greena. Otóż praktycznie zawsze tylko one były nim zachwycone i to one w wyjątkowo zachwycający sposób z nim zrywały. Gdy już 19 związek Colina z dziewczyną o imieniu Katherine się kończy, chłopak popada w rozpacz. Na genialny pomysł wyprawy która ma polepszyć bohaterowi humor, wypada jego przyjaciel Hassan- wielbiciel reality show Sędzia Judy. Wspólnie wyruszają w podróż po Ameryce. 

Jednym zabawnym faktem, który najbardziej mnie rozbawił w tej książce jest fakt, że Colin próbuje wszystko wyjaśnić matematycznie i logicznie. Nawet miłość. Chłopak próbuje stworzyć wzór matematyczny, dzięki któremu będzie można przewidzieć długość danego związku. Czyli tak zwany
 ****.

Uważam, że Bóg ma w nosie to, czy ktoś kupi sobie psa albo czy kobieta ubiera szorty. Za to nie ma w nosie, czy ktoś jest dobrym człowiekiem.

A teraz o moich odczuciach względem tej książki. 
Myślę, że wiele osób wyrywało sobie włosy z głowy czytając tą powieść. Tak samo jak ja. Szczerze mówiąc bardzo, ale to bardzo zlewała mi się z Papierowymi Miastami. A już szczególnie w momencie w którym wyruszył w podróż, może to jedyna rzecz która tak naprawdę jest w jakiś sposób powiązana z powieścią wymienią wyżej, ale mi to strasznie doskwierało i nie mogłam się pozbyć uczucia niechęci. Główny bohater jest dosyć mocny. Niektórym na pewno do gustu nie przypadła egoistyczna, logistyczna i cierpka postać Colina, ale żeby aż tak, aby wyrywać każdą stronę na której on się znajduje? Bezsensu, musieli byśmy pozbawić ich cały egzemplarz. 
Także moim zdaniem jest on do przyjęcia. Poza tym jest to bohater dynamiczny, wraz z rozwojem akcji i on sam się rozwija. Więc możemy oczekiwać, iż w jakimś procencie się zmieni. Książka momentami zabawna, jednak w większości motywuje nas do myślenia nad swoim życiem. Jak tak naprawdę patrzymy na osobę którą kochamy? Czy to my dajemy jej prawdziwą miłość, czy ona nam? Takie pytania powinny się wam nasunąć, kiedy będziecie przekręcać strony tej powieści. Mi czytało się przyjemnie, pomimo tych mieszanych uczuć, całkiem szybko. Zajęło mi to dwa dni i jestem z tego dumna, ponieważ myślałam, że będę dłużej przeżywać powieść Greena. Cóż trochę się przeliczyłam tak samo jak w przypadku Gwiazd Naszych Wina. Ale o tym innym razem. 

Powieść ta jest bardzo pouczająca. W sumie to nic nowego, każda książka Johna Greena ma nam przekazywać jakiś morał, naukę dzięki której mamy inaczej spojrzeć na świat. Musimy przyznać, że jest w tym zadziwiająco dobry, można powiedzieć, że to czyni go niezwykłym pisarzem. Bo prawda jest taka, iż niewiele autorów dociera do tak ogromnej ilości nastolatków w tak bardzo specyficzny sposób. 19 Razy Katherine to opowieść o próbie znalezienia sensu życia, o szukaniu siebie oraz odpowiedzi na pytanie; jak to jest z tą miłością? 

Przeszłość [...] to logiczna opowieść. To sens tego, co się stało. A ponieważ przyszłość nie jest jeszcze zapamiętana, wcale nie musi mieć żadnego pierdzielonego sensu.

Mia.